III Lubelski Dogtrekking – Łapa na Szlaku

3 października czyli dzień, w którym pierwszy raz wzięłyśmy udział w zawodach dogtrekkingowych.

Rano pobudka, sprawdzenie po raz kolejny czy na pewno wszystko zostało spakowane i już o 6.30 siedzimy w samochodzie. Podróż na miejsce minęła całkiem przyjemnie, gdyby nie fakt, że cały czas bałam się, że się spóźnimy, wtedy jeszcze nie zdawałam sobie sprawy z tego w jak dużym błędzie jestem. Po przyjeździe na miejsce okazało się, bowiem że jesteśmy jednymi z pierwszych uczestników na stracie, ponieważ przyjechałyśmy 2h przed rozpoczęciem zawodów. Po zarejestrowaniu się i otrzymaniu odebraniu pakietu startowego, wybrałyśmy się na spacer po okolicy, by Spaniel trochę się rozluźnił.

Muszę pochwalić Fionę, bo mimo bardzo dużej ilości psów i wielu spięć dookoła, ona nie dała się sprowokować, a co najważniejsze nie prowokowała innych czworonogów swoim zachowaniem. W takich chwilach widzę, że nasza praca nie poszła na marne i mimo, że nadal nie przepada za innymi przedstawicielami swojego gatunku to zaczyna rozumieć, że nie trzeba reagować strachem, bo on tylko pogarsza jej sytuację.

Zdecydowałyśmy się na trasę 16 kilometrową, czyli tą krótszą. Teraz wiem, że był to bardzo dobry wybór, bo dłuższa jak na pierwszy raz byłaby zbyt męcząca dla nas i Fiony. Nasz plan nie był zbytnio ambitny. Postanowiłyśmy się nie zgubić, bo na podium nie miałyśmy szans. Przyznam, jednak że gdy już wszyscy wystartowali to pojawiła się we mnie żyłka rywalizacji.

Z początku wszystko szło dobrze, szłyśmy sobie spokojnie na końcu grupy i analizowałyśmy kolejne punkty z mapy. W pewnym momencie pojawiło się swego rodzaju skrzyżowanie. Osoby przed nami poszły prosto, a mi przez głowę przeszła myśl czy nie trzeba przypadkiem skręcić, bo tak prowadził szlak, którym się kierowałyśmy. Zdecydowałam jednak, że skoro tyle osób poszło prosto to musieli iść dobrze. To był mój błąd. Po około 100 metrach osoby za nami zaczęły krzyczeć, że powinniśmy skręcić, a nie iść prosto i w tym momencie z osób na końcu stałyśmy się osobami, które prowadziły. Zbyt długo to, jednak nie potrwało, bo ludzie zaczęli biec z końca by tylko być z przodu grupy i takim sposobem wylądowałyśmy w środku.

Szłyśmy tak pomiędzy dwoma grupami ludzi do mniej więcej 4 punktu, potem osoby przed nami jak i za nami oddaliły się od nas. Dojście do ostatniego punktu było bardzo proste, dopiero po nim zaczęły się schody. Byłyśmy same, szłyśmy przez las, a dookoła nie było żywego ducha. Patrzyłyśmy się tylko na drogę, by mieć pewność, że szły tędy jakieś psy. Wtedy mapę przed oczami miałam cały czas, to był moment, w którym bałam się, że się zgubiłyśmy i na pewno dojdziemy jako ostatnie.

Jaka była moja ulga, gdy z powrotem weszłyśmy na czerwony szlak i rozpoznałyśmy drogę, którą szłyśmy na początku zawodów. Wtedy odzyskałam wiarę i znacznie przyspieszyłam, wiedziałam bowiem, że nie ma już możliwości by się zgubić.

Największe zdziwienie, dopadło mnie jednak już na macie. Okazało się, bowiem że z naszej kategorii doszłyśmy jako 9 (moja mama była 10), a na polanie było ledwie kilkunastu zawodników. Potem pozostało jedynie czekać. Jak się okazało osoby, które szły przed nami zgubiły się na ostatnim odcinku i przyszły z całkowicie innej strony, jakieś dwadzieścia minut później. Za to osoby, które były za nami przyszły jakieś 1,5h po nas również z innej strony.  Ludzie byli przywożeni przez leśników z środku lasu, ponieważ nie wiedzieli jak wrócić na metę. Dojście wszystkich uczestników zajęło jeszcze jakieś 2h. W tym momencie byłam z nas dumna, że dałyśmy radę i nie zgubiłyśmy się po drodze.

Jak można było przewidzieć miejsca na podium nie zajęłyśmy. Mogę jedynie napomnieć, że panowie, którzy przyszli tuż po nas mieli miejsce na podium, ponieważ trasy były dodatkowo podzielone na kobiety i mężczyzn, a jak to zazwyczaj bywa, facetów było mniej niż kobiet =D. Więc w jakimś sensie można powiedzieć, że do podium brakowało nam bardzo malutko, a wręcz na nim byłyśmy =). Mimo wszystko bardzo się cieszę, że wylądowałyśmy aż w pierwszej dziesiątce mimo tylu uczestników. Za rok mamy chrapkę na podium i będziemy się starały je zdobyć!

Do domu wróciłyśmy z dyplomem oraz wspaniałymi wspomnieniami. Dogtrekking jest wspaniałym sportem. Wcześniej nie dostrzegałam jego uroku, ale teraz wiem że jest to świetna zabawa i dla psa i dla właściciela =).

H&F