Krok w stronę doskonałości

Od kiedy pojawił się u nas problem z kontaktem do obcych psów, moim wielkim celem było by pewnego dnia Fiona po prostu zignorowała je. Nigdy nie wymagałam od niej zabawy czy entuzjazmu na widok czworonoga, oczekiwałam jedynie ignorancji. Ćwiczyłam z nią gdy tylko nadarzała się ku temu okazji. W ubiegły weekend przekonałam się, że może jednak będą z niej psy.

fot. Monika Chmiala

W sobotę wybrałyśmy się na spacer w całkowicie nowe dla nas miejsce, mimo tego, że znajduje się bardzo blisko naszego domu. Jak to na spacerze spotykały nas różne niespodzianki, takie jak obce psy wybiegające z nie ogrodzonych podwórek czy szczekające czworonogi rzucające się na ogrodzenie obok drogi. O dziwo na psy, który wybiegały i nas obszczekiwały nie reagowała, nie bała się, ani nie stresowała. Ignorowała je i nie zwracała uwagi na ich szczekanie. Wykorzystując to postanowiłam przećwiczyć z nią parę sztuczek. Fiona nie miała problemu ze skupieniem mimo hałaśliwych psich-gapiów. Kiedyś byłoby to nie możliwe. Jeszcze rok temu sucz zjeżyłaby się i zaczęła szczekać na obce czworonogi.

Psy, które szczekały zza ogrodzenia były trochę większe niż przysłowiowe burki z gospodarstw. Przez co gdy razem z Fio przechodziłyśmy obok nich, widać było że jest zaniepokojona, ale nie okazywała żadnej agresji czy chęci odpowiedzenia na zaczepki. Najzabawniejsze było to, że gdy odchodziłyśmy od nich na „bezpieczną” odległość, spanielka jakby chwaliła mi się, że „zobacz mamo, jestem taka dzielna, kochasz mnie bardziej?”.

W niedzielę pojechałyśmy na mikołajkowy trening obi. Nie miałyśmy zamiaru ćwiczyć, a jedynie popatrzeć i zrobić socjalizację wśród obcych psów. Z początku Fiona była zestresowana, ale po jakimś czasie, zaczęła się uspokajać. Udało nam się poćwiczyć i znowu na jaw wyszła nasza praca nad skupieniem. Sunia starała się wykonać każde moje polecenie, a po spuszczeniu ze smyczy chodziła za mną krok w krok.

Jedynym minusem w jej zachowaniu było ‘rzucanie się’ (może to za ostre słowa, po prostu wyraźnie przekazywała innym psom, żeby się od niej odczepiły) na inne czworonogi. Ale! Znowu nasza praca przyniosła efekt! Psy mogły sobie pozwolić na dużo mniejszą odległość niż jeszcze parę miesięcy temu i nie dostawały ostrzeżenia od Fiony. Jest jeszcze jedna sprawa, Sunia zaczęła reagować na moje uwagi i w trakcie bycia z psem w zatarciu, na moje słowo uspokajała się i odchodziła.

Jestem strasznie dumna z Fiony. Może i nie jest normalnym psem i nigdy nie będzie bawiła się z innymi zwierzakami, natomiast uważam że robimy bardzo duże postępy i w tej sprawie nie zatrzymujemy się w miejscu. Będziemy ćwiczyć dalej i nie poddamy się. Fio jest bardzo mądrą suczką, uczy się na błędach i stara się mnie uszczęśliwić. Jeszcze rok temu widziałam więcej wad niż zalet w jej zachowaniu, natomiast teraz jest dla mnie idealna.

H&F