SFS or sport, focusing and self-control

Razem z Fioną rozpoczęłyśmy nowy rozdział w naszym życiu. Tym razem stawiamy na trzy rzeczy, które są od teraz moim/naszym mottem. Czyli sport, skupienie, samokontrola, w skrócie S.S.S.

Dziewiętnastego kwietnia byłam na krajowej wystawie psów rasowych w Lublinie. Całe wydarzenie było świetne. Szczerze mówiąc pierwszy raz byłam na takiej prawdziwej psiej wystawie i było to dla mnie bardzo ciekawe przeżycie. Mimo wszystko najbardziej spodobał mi się dodatkowy punkt programu, w którym psy adoptowane kilka lat wcześniej z lubelskich schronisk pokazywały swoje umiejętności. Cały przedstawienie miało na celu uzmysłowić ludziom, że każdy pies może coś osiągnąć.

Właśnie dzięki tej akcji dostałam bardzo dużego kopa motywacji. Wszystko zaczęło się od tego, że pies nie odrywał wzroku od swojego właściciela, a wszyscy krzyczący ludzie i szczekające psy nie robiły żadnego wrażenia na czworonogu. Dla niego liczył się tylko przewodnik. To właśnie było moją podstawą. Pomyślałam wtedy, że ja też tak chcę! No i się zaczęło…

Po powrocie do domu musiałam zobaczyć, czy Fiona ma ze mną opanowane jakiekolwiek elementy skupienia. Jak się okazało nadzieja szybko umarła. Spaniel wręcz unikał kontaktu wzrokowego, oczy wędrowały mu w każdą inną stronę, a moja twarz zostawał niezauważona. Było bardzo źle.

Przy treningach używałam (używam) jedynie poleceń słownych, ręce były (są) chowane poza zasięgiem wzroku Fiony, a spacery odbywały (odbywają) się na lince treningowej. Na początku to była masakra. Sunia siadał za mną i patrzyła mi się na ręce (może wydawać się to zabawne, ale dla mnie było to bardzo niepokojące). Dzięki opanowanej podczas ferii komendy dostaw było mi trochę lepiej wszystko to ułożyć. Czasami czekałam kilkanaście minut, aż Spaniel podniesie głowę i na ułamek sekundy się na mnie spojrzy, ale wiedziałam, że z czasem będzie lepiej.

Dzięki kilku wolnym dniom w ciągu tego tygodnia mogłam chodzić na codzienne treningi. Z dnia na dzień widziałam coraz większą poprawę, a moja motywacja rosła coraz bardziej.

Jak jest teraz?

Teraz jest okey. Fiona coraz częściej od razu patrzy się na mnie. Czas kontaktu również się wydłużył do nawet 4 sekund! Mam nadzieję, że z czasem uda nam się osiągnąć wymarzony poziom, a nasza przyjaźń zostanie jeszcze bardziej wzmocniona. Na tą chwilę jestem bardzo zadowolona z mojego biszkopcika i cieszę się, że tak łatwo załapała o co mi „znowu” chodzi.

Co do behawiorysty. Znalazłam nareszcie godny zaufania ośrodek szkoleniowy psów w Lublinie i w najbliższym czasie mam zamiar umówić się na pierwszą indywidualną konsultację w sprawie lęku Fiony. Najlepsze jest to, że znajduje się on około 20 minut drogi samochodem od nas, więc przynajmniej z dojazdem nie będzie problemu.

Gdy już nasz lęk popadnie w zapomnienie to w ciągu wakacji mam zamiar wybrać się na kurs posłuszeństwa, a następnie pojechać na jakieś seminarium z agility. Mam nadzieję, że wszystko wyjdzie po mojej myśli.

Przyszła do nas również paczka z Gammolen’u  i za dwa miesiące powinna ukazać się recenzja czy produkt w naszym przypadku się sprawdził.

Mam nadzieję, że wpis wam się podobał. W końcu jest to już 100 post na tym blogu! Dziękuję wszystkim za odwiedzanie tego bloga. Widzimy się w kolejny piątek! Pozdrawiamy :).

H&F