Dog or Puppy?

Czyli jak Fiona zachowuje się wśród innych zwierzęcych domowników.

Wydaje mi się, że temat ten jest godny poruszenia, patrząc się na to, że relacje pomiędzy czworonogami są w każdym przypadku inne. Zaczynając od tych na podwórku, kończąc na domowych, a wplatają te w neutralnym środowisku.

Pewnie większość z was wie, że mieszkamy w małej wsi na obrzeżach miasta. Przy naszym domu rozpościera się, więc duży ogrodzony ogród, w którym psy mogą spokojnie się wybiegać.

Wbrew pozorom Fiona jako szczeniak nie miała problemów lękowych. Była bardzo otwartym psem od zawsze przyzwyczajanym do zwierząt każdej wielkości i gatunku. Niestety w pewnym momencie nastąpił przełom, którego początku nadal nie potrafię znaleźć. Nie rozumiem tego, dlatego tak bardzo zależy mi na konsultacjach z behawiorystą.

W tym całym psychologicznym zamieszaniu relacja Fiony do innych zwierzęcych domowników nie uległa zmianie. Wydaje się być to dobre, ale czy na pewno?

Jako psiarze z pewnością widzieliście szczeniaki próbujące zwrócić swoją uwagę na dorosłe psy. Podszczekując, podgryzając za uszy lub sierść. Właśnie takie zachowanie przeradza spaniel do naszych owczarków jest ono delikatne, ale nie wskazuje na jej dorosłość psychiczną. Może właśnie to jest podłożem naszych problemów, a może nie. Mimo wszystko psy ze sobą dogadują się na podwórku bardzo dobrze. Nie ma problemów, a tak zwana hierarchia jest nienaruszona.

A jak jest w domu?

W domu przesiadują dwa koty, Czarek (kundelek) i Fiona. Z tej strony wszystko wygląda inaczej. Koty, a raczej jeden z kotów wydaje się jednym z najlepszych kompanów spaniela. Nadaje się do wspólnej zabawy jak i chrapania na kanapie, jest jednym z tych domowników, których Sucz ubóstwia.

Fiona od roku zaczęła bardzo mnie pilnować, więc gdy tylko do naszego pokoju chce wejść, któryś z domowników musi zostać przez nią dalej przepuszczony. Nie jest to, jednak takie proste, bo gdy Sunia ma swoje humory, to potrafi dość asertywnie pokazać, że w tym momencie pokój jest jej i nikt z pozostałych zwierzaków nie ma prawa się do mnie zbliżyć. Nie jest to uciążliwe, ale nie dawno trochę się przestraszyłam, gdy w nocy przyszedł do nas kot, a ona nieoczekiwanie zerwała się na równe nogi.

Spacery wyglądają chyba z tego najlepiej. Dla Fiony jak i dla innych psów jest to neutralne środowisko i każdy jest w tym momencie pogrążony w swoich sprawach. Ja na spacery najczęściej wychodzę sama, więc zwykle nasz skład to Ja, Fiona i Czarek. Gdy mam iść już z owczarkami to zazwyczaj ktoś mi towarzyszy. Mimo wszystko zachowanie Fiony najbardziej odpowiada mi właśnie w takim środowisku.

Pies czy szczeniak?

Podsumowując wszystko, co tu opisałam wydaje mi się, że Fiona bardziej odpowiada swoim zachowaniem jeszcze szczeniaka. Zresztą nie mogę się spodziewać ideału po tak młodym psie, który na dodatek ma agresję lękową. Mam, jednak na dzieję, że nasze problemy rozwiążą się po spotkaniu z behawiorystą, a nawet, jeżeli nie to chcę wreszcie popatrzeć na tą sprawę z innej strony, bo teraz nie potrafię zobaczyć nic więcej. Mimo tego chyba nie chcę żeby Fiona była inna, mam tylko nadzieję, że zmieni swoje nastawienie do psów i będzie mogła w całości korzystać z życia.

Skąd taka notka?

Sama nie wiem. Chciałam chyba popatrzeć się na tą sprawę z innej strony, wszystko podsumować i po jakimś czasie wrócić do tego, co było. Zobaczę wtedy czy udało nam się coś osiągnąć. Mam nadzieję, że wkrótce nie będę musiała martwić się takimi drobnostkami.

H&F