A little about our everyday life.

Święta zbliżaj się do nas wielkimi krokami. Jutro pierwszy grudnia, a śniegu jak nie było tak nie ma. Jeżeli nawet jakiś się pojawi, to zaraz znika, zastąpiony szaroburą pogodą. Takie otoczenie nie dodaje motywacji do pracy. Nasz ćwiczenie są organizowane w domu, a na spacery chodzimy tylko w wolnych chwilach.

To nieprzyjemne przejście z jesieni w zimę, bardzo nam się dłuży. Głównie leniuchujemy, po całym tygodniu szkoły. Z powodu temperatury na minusie i zimnego wiatru, prawie nie wychodzimy z domu. Wystarcza mi, że robię dziennie kilka kilometrów z przystanku na przystanek. Czekamy, więc na biały puch, który spadnie do nas w trochę większych ilościach niż dotychczas. Pocieszam się tylko myślą, że tylko trzy tygodnie chodzenia na zajęcia.

Jeszcze kilka tygodni i mamy wigilię. Nawet się nie obejrzę, a będę przygotowywała dwanaście potraw. Ale co to by były święta bez prezentów? Ja już pierwszy kupiłam, a pozostałe dwa czekają na zakup w tym tygodniu. Powiem szczerze, że bardzo mi się podobają i mam nadzieję, że mojej Klusce również do gustu przypadną.

W sobotę wyszłyśmy z domu (wiem dziwne :)) na spacer. Nie chciałam iść sama z Fioną, więc zabrałyśmy ze sobą Czarka. Na początku przeszłyśmy się lasem, spuściłam Sunie, by trochę poszalała, a Piecha przepięłam na długą linkę. Gdy wyszłyśmy z lasu na początku chciałam zostawić spaniela, żeby pobiegał sobie w porzeczkach, ale zaczęła szczekać w stronę lasu i bałam się, że zaraz mi ucieknie. Nigdy nam się to nie zdarzyło, ale zapomniałam zabrać ze sobą smakołyków, więc miałam obawy (pech najlepszy przyjaciel człowieka). Potem, gdy sobie tak chodziliśmy i zataczaliśmy po raz setny w tym roku koło wśród plantacji, chciałam spuścić Fionę, bo odeszliśmy już na dość sporą odległość, od dziwnych dźwięków. Na szczęście tym razem postanowiłam, że przejdzie jeszcze kawałek na smyczy.

Zaraz przed tym jak mieliśmy się zatrzymywać, z rzędu porzeczek po naszej prawej stronie wyskoczyły dwie sarny. Następnie jedna za drugą, w leciały w kolejne stosy owocowych krzewów. Moja mina musiała być w tedy bezcenna. Psy natomiast całkowicie zgłupiały i wspólnymi siłami, chciały mi wyrwać rękę ze stawu. Chyba im się podobał ten sobotni spacer.

W niedziele natomiast wyjechałam na prawie cały dzień, a po powrocie zajęłam się lekcjami. Wieczorem, znalazłam trochę czasu i zaczęłam sztuczkować. Ćwiczyłam wykonywanie komend z odległości kilku metrów oraz rozpoczęłam naukę wchodzenia na plecy. Idzie nam to opornie, ale mam nadzieję, że wspólnymi siłami zdziałamy cuda.

Takie niedzielne czesanie :)

Weekend, więc mimo pogody był całkiem udany, a z czasem mam nadzieję, że znajdziemy więcej czasu na wspólne spędzanie czasu. A wam jak minął ten weekend?

Trzymajcie się ciepło H&F