_________

Nie mam pojęcia jak mam zacząć ten post i jak go nazwać mam wam tyle do napisanie, a i tak pewnie połowy zapomnę trzymajcie, więc kciuki, żebyście coś z tego zrozumieli. Życzę miłego czytania :).

Biegamy. Niestety możemy to robić jedynie w piątki wieczorem, soboty i niedziele. Wszystko psują kartkówki, sprawdziany, nauka, czyli szkoła. Na szczęście potrafię jeszcze znaleźć czas, na bloga i sport, mimo że proste to nie jest. W piątek zazwyczaj jestem bardzo wyczerpana, zasypiam wtedy koło 20, po prostu walę się na łóżko i budzę się rano. Dzięki takiemu wyspaniu się raz w tygodniu mam siłę na pozostałe 6 ciężkich nocy… Mój organizm jest poddany teraz ciężkiej próbie, kładę się o 11 w nocy, a wstaję o 5:30 do tego jeszcze nauka i stres związany ze szkołą, cudnie. I oczywiście podczas tego mojego grafiku muszę znaleźć czas na Fionę, zazwyczaj ćwiczymy koło 20, ostatnio trenujemy refleks suni, a mianowicie łapanie smaczków, w locie. Wcześniej spaniel naprawdę nie mógł zrozumieć, że ma to złapać. Teraz wie, że podczas takich ćwiczeń w żadnym wypadku nie może zjeść z podłogi. Pokazuję wam moje trasy tak jak mówiłam. Podczas dzisiejszego biegu nie włączyłam, GPS więc trasę, którą przebiegłam przed jego włączeniem zaznaczę wam na czerwono.

 Dostałam ostatnio tort dla psa z „Lolo Pets”. Jeszcze go nie otwierałam, ale wygląda bardzo ciekawie. Skład nie jest bardzo zły, zawiera głownie suszone owoce i warzywa, więc jest taki lekki (przynajmniej taki powinien być).Podoba mi się również to, że są napisane porcje, a nie jak w większości psich produktów, chcą utuczyć naszych milusińskich i podają jakieś niebotyczne ilości, nie można zrozumieć, że to nie jest karma [?]. Tort jest ładnie wykonany i jak na razie, więcej wam o nim nie powiem.

Rano miałam dość nie miłą sytuację podczas biegania. Wyruszam zawsze z domu drogą asfaltową czasem i nią wracam, ale tym razem zrobiłam kółko i biegałam przez polne drogi koło lasu. W pewnym momencie zbiegałam na jedną z takich ścieżek prowadzącą do lasu. Nagle zauważyłam, że na rżysku po mojej lewej stronie w odległości około 70m biegnie sarna. Zatrzymałam się, więc i pokazałam mojemu „ślepemu” psu, co tam biegnie. Popatrzyłyśmy sobie chwilę, a zaraz potem usłyszałyśmy pisk wielkiego psa (na pewno większość psiarzy dobrze go rozpozna, mianowicie odgłos był taki jakby dany zwierzak bawił się z innym przedstawicielem swojego gatunku). Pod lasem zauważyłam dwa czworonogi, jeden był trochę większy od golden retrivera z wyglądu bardzo go przypominał, a drugi był zwykłym średniej wielkości burkiem. Pierwsza myśl była raczej optymistyczna: ”Fajnie, że ktoś jeszcze chodzi z psami na spacery”. Mój podziw zaczął, jednak się przeradzać w strach. Nidzie nie mogłam dotrzeć właściciela, a ogromne psy najwyraźniej wybiegły z lasu za ową sarną i niebezpiecznie zaczęły się do mnie zbliżać. Po chwili oprzytomnienia złapałam Fionę za psyk, bo brakowało mi tylko tego, by mnie zauważyła, a następnie ukucnęłam tuląc do siebie psa i obserwując sytuację. Zwierzaki raz były bliżej raz dalej ode mnie na szczęście mnie nie dostrzegły i spokojnie mogłam kontynuować bieg. Byłam wdzięczna, że te psy mnie nie zauważyły. Nie miałabym z nimi szans gdyby były agresywne, nie uciekłabym przed nimi, a taki wielki cielak bez problemu mógłby zadać mi poważne obrażenia. Nie wiem czy następnym razem będę tamtędy biec, wiem natomiast, że nie ruszę się teraz w teren bez gazu pieprzowego. Ten mały sprej waży kilkadziesiąt gramów, a odstraszy ode mnie potencjalnego napastnika, którym może być również pies „najlepszy przyjaciel człowieka”

Nie oszukując się Fiona w żaden sposób by mi w takiej sytuacji nie pomogła, rozumiem właścicieli dużych psów, ale spaniel do takich nie należy. Jeżeli zastanawiacie się, dlaczego złapałam księżną za psyk to odpowiedź jest prosta, Fiona tym razem dostrzegła zbliżające się psy i była gotowa zacząć na nie szczekać, co mogłoby się dla nas źle skończyć. Oczywiście nie oceniam, że wielki pies jest agresywny, ale każdy powinien wiedzieć, że zrobiłby mi dużo większą krzywdę niż przysłowiowy Ciapek. 

Odpowiadam na jedno z pytań, które dostałam pod ostatnim postem od Evily :

Fiona ma nowe szeleczki, czy mi się zdaje?

Nie, Fiona nie ma nowych szelek. Ich właścicielem jest nasz kundelek Czarek, on jednak z nich za często nie korzysta, więc ostatnio zabrałam je na spacer, a raczej na bieganie. Tak naprawdę są one starsze od Fiony, ale bardzo dobrze się sprawdzają. Wsytd się przyznać, ale sunia jeszcze nidy nie chodziła w takich zwykłych szelkach.

H&F